ارزیابی ریسک یک روش منطقی برای تعیین اندازه کمّی و کیفی خطرات و بررسی پیامدهای بالقوه ناشی از حوادث احتمالی بر روی افراد، مواد، تجهیزات و محیط است. در حقیقت از این طریق میزان کارآمدی روش‌های کنترلی موجود مشخص شده و داده‌های باارزشی برای تصمیم‌گیری در زمینه کاهش ریسک، خطرات، بهسازی سیستم‌های کنترلی و برنامه‌ریزی برای واکنش به آن‌ها فراهم می‌شود.

برخی از روش های ارزیابی ریسک، که در صنعت کاربرد و عمومیت بیشتری دارند شامل:

روش JSA  (واکاوی ایمنی شغلی):

روشی برای بازنگری روش های انجام کار و شناسایی خطرات در مراحل مختلف شغلی می باشد.

روش FMEA  (واکاوی حالات نقص و اثرات آن):

روش واکاوی حالت نقص و اثرات آن ، یک روش استقرایی (از جزء به کل) است که جهت ارزشیابی اثرات حالت های نقص بالقوه بر روی سامانه ها،اجزاء، وظایف یا عملکردها به کار می رود. به علاوه از این روش می توان برای شناسایی حالت های نقصی که ممکن است بر قابلیت اطمینان کل سامانه تاثیر گذار باشند، استفاده نمود.

روش FTA  (واکاوی درخت خطا):

تکنیک FTA  را می توان خیلی ساده به عنوان یک روش تحلیلی در نظر گرفت که در آن وضعیت نامطلوبی از سیستم(معمولا وضعیتی از نقطه نظر ایمنی بحرانی تلقی می شود) مشخص شده و سیستم در زمینه محیطی و عملیاتی خود تحلیل می شود تا تمامی راه های واقعی که منجر به بروز این رویداد نامطلوب (رویداد راس) می شود،کشف گردد.

درخت خطا مدل گرافیکی از ترکیبات سری و موازی خطاهایی است که باعث وقوع رویداد ناخواسته از پیش تعریف شده ای می گردد. خطاها ممکن است رویدادهایی باشند که مرتبط با شکست سخت افزاری قطعات،خطاهای انسانی ویا هر رویداد دیگری باشد.

روش HAZOP (مطالعه خطر و عملیات):

جستجوی سیستماتیک فرآیند، اهداف طراحی و دستگاه ها برای کشف امکان مخاطرات یا عملکرد نامطلوب و نیز پیامدهای آن بر کل سیستم

روش WHAT IF  (واکاوی چه می شود اگر؟):

در ارزیابی ریسک بالقوه سامانه بسیار موثر است. یک روش ساده که با حداقل سرمایه گذاری دارای ارزش بالایی است.